Hoi Esther,
Ik heb gisteren aan het eind al een beetje mijn ervaring gedeeld. Maar ik wou je toch nog even mailen hierover. Met name de ochtend heeft een diepe indruk achtergelaten. Door jouw vertellingen en door de prachtige toevoeging van Martine en haar viool. Het moment dat je vertelde over een plek bij het water voelde heel fijn, ik liet me meestromen in het heldere water, ik was helemaal alleen, het water was niet koud of warm, maar gewoon fijn. Ik hoefde even niks, alles was goed. En toen kwam ik daar mezelf tegen, als klein meisje en als vrouw van nu. Hoewel ik de visualisatie daarvan best wel moeilijk vond, kwam er bij mij een sterk gevoel omhoog om elkaar te omarmen en niet meer los te laten. Ik voelde mijzelf als ziel verantwoordelijk voor deze 2 personen. En ik voelde daar een drie-eenheid. Waarin ik als ziel de dragende kracht ben en nu in het lichaam van de vrouw zit. Ik ben ik. Het is allemaal lastig te verwoorden, maar het voelt wel als een belangrijk punt voor mij. Ik heb dit ook opgeschreven voor mezelf.
Het stukje over vergeving vond ik ook heel interessant en ook daar ligt iets voor mij om te doen of mij verder in te verdiepen.
Na de lunch was ik heel rustig en kalm en bij de middag sessie duurde het heel lang voordat er bij mij iets gebeurde of open ging. Tot die tijd was het allemaal prima en vredig. Bij de mantra’s dat je mee mocht zingen (ik mag er zijn, ik ben , I am here) toen raakte het mij pas.
Bij het allerlaatste stukje in de kring en toen jij vertelde over onze dierbaren en de zielen en engelen om ons heen, toen kwamen mijn vader en mijn oma. Ze waren vrolijk en dansten met elkaar in de lucht, ze gingen gewoon omhoog, heel licht, zonder zwaartekracht. Ik vond het heel grappig en moest er zelfs om lachen. Alsof ze mij wilde laten zien dat het allemaal goed is en ze het ook naar hun zin hebben en lol hebben. Mijn vader is wel een grappenmaker dus hij zal mij altijd proberen aan het lachen te maken. Ook dat was weer een bijzonder moment.
Het laatste wat er gebeurde was in de kring, toen wel elkaar vast hielden en in de ogen aan moesten kijken. Ik wou dit moment wel graag met Tineke delen, maar wou de vrouw naast mij ook aandacht geven. En toen ik haar aankeek gebeurde er iets. Ik vond het heel moeilijk om te blijven kijken en keek af en toe weg. Totdat ik besloot dat niet meer te doen. Ik keek in een paar hele mooie blauwe lieve warme ogen, ik dacht dat ik pijn zou zien en voelen, maar dat was niet zo. Toen moest ik aan mijn oma denken, door haar blauwe ogen. En ze bleven mij maar aankijken. En toen brak ik. Ik denk dat je dacht dat ik last van mijn rug had, maar dat was niet zo, ik brak gewoon emotioneel waardoor ik bijna niet rechtop kon blijven staan. Die lieve vrouw ondersteunde mij en ik kneep de hand van Tineke bijna fijn. Ik wilde niet gaan zitten, ik wilde er doorheen. Ik weet niet eens meer goed hoe het verder ging, ik werd volgens mij wel weer rustiger, ik verontschuldigde me nog bij mijn buurvrouw want ik wist niet zo goed waar het nou vandaan kwam. Zij was heel lief, ik hoefde geen uitleg te geven, we gaven elkaar een knuffel en praatte nog wat. Een bijzonder einde.
Een bijzondere dag.
Ik heb je toch meer gemaild dan ik van tevoren dacht.
Bedankt voor deze mooie dag, je brengt zoveel verlichting. Ik voel dat ik meer mag vertrouwen op dat wat er is, maar wat je niet kunt zien (ik niet tenminste).
Ik leer heel veel van jou en daar ben ik je dankbaar voor.
Een hele dikke knuffel van mij voor jou via deze digitale weg!
Liefs van Linda
Beoordelingen
Er zijn nog geen beoordelingen.